คำร้อง : บุญนำพา
ทำนอง : เบง บางระกำ
ดนตรี : ติ๊ดหยอง สุรินทร์/ถาวร บัวระบัติ
ศิลปิน : (น้องฝน) เด็กหญิงวาทินี อัญญะโพธิ์
ห้องบันทึกเสียง : AS Studio (สำนักสื่อฯ) เมื่อวันที่ ๕ พฤศจิกายน ๒๕๔๕
เผยแพร่ :
เออ…..ประเทศไทยจะดำรงคงอยู่ได้
เพราะในอดีตชาติไทยมีคนเก่ง
ถ้าคนไทยเหี้ยมเกรียมเหลี่ยมนักเลง
จะร้องเพลงชาติไทยให้ใคร…
ฟังสิบนิ้วน้อมคำนับลงกราบกราน
พี่น้องชาวบ้านที่รักสมัครหมาย
ทั่วทั้งถิ่นขวานทองพี่น้องไทย
จงร่วมใจสมานสมัครสามัคคี
ถึงเวลาแล้วเรา ชาวพุทธศาสตร์
เป็นทายาทสืบสายในกรุงศรี
เราคนไทยใจกล้าทั่วธานี
มาสามัคคี หันหน้าเข้าหากัน
องค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
ทรงลงหลักปักรั้วทั่วถิ่นฐาน
พระทรงกรียงไกรเกล้า ปรีชาชาญ
ตั่งปณิธาน ปกป้อง เทิดผองไทย
พระบารมีปกเกล้าฯ เราทั้งชาติ
ประวัติศาสตร์ต้องจารึก ผนึกไว้
สามัคคีอันล้ำเลิศเกิดจากใคร
แม้ไม่ใช่ทรงพระคุณกรุณา
เป็นขวานทองเล่มสุดท้ายที่ไทยหวัง
สิบสี่ครั้งรอดมาได้ เพราะไทยรักษา
เอาชีวิตเข้าแลกไว้ จึงได้มา
เป็นพื้นพสุธาของท่านลูกหลานไทย
เสียครึ่งแรก เกาะหมากจากแผนผัง
เขาเปลี่ยนชื่อ เป็นปีนัง จำได้ไหม
นั้นแหละบิ่นจากขวานทอง เล่มของไทย
สามร้อยกว่าตารางไมล์ หลักฐานมี
ครั้งที่สอง เสียซ้ำยังจำได้
เสียมะริด และทวายตะนาวศรี
สองพันสามร้อยสามสิบหก โชคไม่ดี
เสียเนื้อที่ ห้าหมื่นกว่าตารางกิโล
ครั้งที่สาม บัณทายมาตร์ ถูกตัดเฮี้ยน
เขาเปลี่ยนมาเป็นฮาเตียน ตั้งชื่อใหม่
สองพันสามร้อยห้าสิบสาม แสนช้ำใจ
เสียเนื้อที่มากเท่าไร…ไม่ปรากฏ ในบทความ
ครั้งที่สี่ เจ็บแค้นเสียแผนสี
กินเนื้อที่ถึงเชียงตุง เหนือกรุงสยาม
ตั้งเก้าหมื่นตารางกิโล โถมันทำ
ทนสร้างกรรมบัดเดี๋ยวนี้ เขาดีกัน
ครั้งที่ห้า เสียรัฐเปรัก
ถูกเขาผลักหกล้ม เฉือนนคมขวาน
สองพันสามร้อยหกสิบเก้า แสนร้าวราน
ต่างหยิบขวานขึ้นมาถือ ดูชื่อไทย
ครั้งที่หก อกตรมเดินก้มหน้า
เสียสิบสองปันนา น้ำตาไหล
ตั้งหกหมื่นตารางกิโล โอ้โหไทย
แทบขาดใจต่อสู้ศัตรูมา
ครั้งที่เจ็ด เสียแคว้นแดนเขมร
เกิดพิเรนทร์เพราะฝรั่งกำลังบ้า
เที่ยวออกล่าเมืองขึ้นชื่ออุรา
เสียอีกหนึ่งแสนกว่าตารางกิโล
ครั้งที่แปด เสียแคว้น ดินแดนใหม่
ชื่อสิบสองจุไทก็ใหญ่โข
แปดหมื่นที่กว้างตารางกิโล
แทบร้องโฮใจละเหี่ยเพราะเสียดาย
ครั้งที่ เก้า เศร้าแสนแค้นไม้สิ้น เอ่อ …. (ซ้ำ)
เสียลุ่มน้ำสาระวินด้านฝั่งซ้าย
สิบสามหัวเมืองจำต้องเหมาให้เขาไป
ใครที่ทำช้ำใจ ไทยต้องจำ
ครั้งที่สิบ เลียบลำแม่น้ำโขง
ถูกเขาโกงฝั่งซ้ายไทยถลำ
ครั้งที่สิบเอ็ด เสียฝั่งขวาช่างหน้าดำ
มันเจ็บจำฝังจำอยู่กลางใจ
ครั้งที่สิบสอง ใจรันทดแทบหมดท่า
เสียมณฑลบูรพาอีกจนได้
เขาพรากไปจากแหลมทองพี่น้องไทย
อีกสามหมื่นตารางไมล์โดยประมาณ
ครั้งที่สิบสาม ตังกันนูไทรบุรี
ดินแดนที่มองเห็นเป็นหลักฐาน
ไปถึงมะริดติดรัฐกาลันตัน
อีกห้าหมื่นโดยประมาณตารางไมล์
ครั้งที่สิบสี่ เสียเขาพระวิหาร
ปัจจุบันให้เขมรท่านเห็นไหม
จำไว้เถิดเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย
ใครที่ทำช้ำใจไทยต้องจำ
เหมือนลงเรือลำเดียวน้ำเชี่ยวจัด
มาช่วยกันพัดมาช่วยกันพายให้ถึงฝั่ง
อย่าหันหลังหันหน้าพะว้าพะวัง
คนที่นั่งกลาง อย่าเอาเท้าลาลงวารี
เป็นขวานทองเล่มสุดท้ายที่ไทยหวัง
ทะเลล้อมรอบข้าง หมดทางหนี
ครั้งที่สิบห้าต่อไปคงไม่มี
ใครกดขี่ข่มเหง ขอสู้ตาย…
http://www.asstudio.org/songs/album6/602.html
ทำนอง : เบง บางระกำ
ดนตรี : ติ๊ดหยอง สุรินทร์/ถาวร บัวระบัติ
ศิลปิน : (น้องฝน) เด็กหญิงวาทินี อัญญะโพธิ์
ห้องบันทึกเสียง : AS Studio (สำนักสื่อฯ) เมื่อวันที่ ๕ พฤศจิกายน ๒๕๔๕
เผยแพร่ :
เออ…..ประเทศไทยจะดำรงคงอยู่ได้
เพราะในอดีตชาติไทยมีคนเก่ง
ถ้าคนไทยเหี้ยมเกรียมเหลี่ยมนักเลง
จะร้องเพลงชาติไทยให้ใคร…
ฟังสิบนิ้วน้อมคำนับลงกราบกราน
พี่น้องชาวบ้านที่รักสมัครหมาย
ทั่วทั้งถิ่นขวานทองพี่น้องไทย
จงร่วมใจสมานสมัครสามัคคี
ถึงเวลาแล้วเรา ชาวพุทธศาสตร์
เป็นทายาทสืบสายในกรุงศรี
เราคนไทยใจกล้าทั่วธานี
มาสามัคคี หันหน้าเข้าหากัน
องค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
ทรงลงหลักปักรั้วทั่วถิ่นฐาน
พระทรงกรียงไกรเกล้า ปรีชาชาญ
ตั่งปณิธาน ปกป้อง เทิดผองไทย
พระบารมีปกเกล้าฯ เราทั้งชาติ
ประวัติศาสตร์ต้องจารึก ผนึกไว้
สามัคคีอันล้ำเลิศเกิดจากใคร
แม้ไม่ใช่ทรงพระคุณกรุณา
เป็นขวานทองเล่มสุดท้ายที่ไทยหวัง
สิบสี่ครั้งรอดมาได้ เพราะไทยรักษา
เอาชีวิตเข้าแลกไว้ จึงได้มา
เป็นพื้นพสุธาของท่านลูกหลานไทย
เสียครึ่งแรก เกาะหมากจากแผนผัง
เขาเปลี่ยนชื่อ เป็นปีนัง จำได้ไหม
นั้นแหละบิ่นจากขวานทอง เล่มของไทย
สามร้อยกว่าตารางไมล์ หลักฐานมี
ครั้งที่สอง เสียซ้ำยังจำได้
เสียมะริด และทวายตะนาวศรี
สองพันสามร้อยสามสิบหก โชคไม่ดี
เสียเนื้อที่ ห้าหมื่นกว่าตารางกิโล
ครั้งที่สาม บัณทายมาตร์ ถูกตัดเฮี้ยน
เขาเปลี่ยนมาเป็นฮาเตียน ตั้งชื่อใหม่
สองพันสามร้อยห้าสิบสาม แสนช้ำใจ
เสียเนื้อที่มากเท่าไร…ไม่ปรากฏ ในบทความ
ครั้งที่สี่ เจ็บแค้นเสียแผนสี
กินเนื้อที่ถึงเชียงตุง เหนือกรุงสยาม
ตั้งเก้าหมื่นตารางกิโล โถมันทำ
ทนสร้างกรรมบัดเดี๋ยวนี้ เขาดีกัน
ครั้งที่ห้า เสียรัฐเปรัก
ถูกเขาผลักหกล้ม เฉือนนคมขวาน
สองพันสามร้อยหกสิบเก้า แสนร้าวราน
ต่างหยิบขวานขึ้นมาถือ ดูชื่อไทย
ครั้งที่หก อกตรมเดินก้มหน้า
เสียสิบสองปันนา น้ำตาไหล
ตั้งหกหมื่นตารางกิโล โอ้โหไทย
แทบขาดใจต่อสู้ศัตรูมา
ครั้งที่เจ็ด เสียแคว้นแดนเขมร
เกิดพิเรนทร์เพราะฝรั่งกำลังบ้า
เที่ยวออกล่าเมืองขึ้นชื่ออุรา
เสียอีกหนึ่งแสนกว่าตารางกิโล
ครั้งที่แปด เสียแคว้น ดินแดนใหม่
ชื่อสิบสองจุไทก็ใหญ่โข
แปดหมื่นที่กว้างตารางกิโล
แทบร้องโฮใจละเหี่ยเพราะเสียดาย
ครั้งที่ เก้า เศร้าแสนแค้นไม้สิ้น เอ่อ …. (ซ้ำ)
เสียลุ่มน้ำสาระวินด้านฝั่งซ้าย
สิบสามหัวเมืองจำต้องเหมาให้เขาไป
ใครที่ทำช้ำใจ ไทยต้องจำ
ครั้งที่สิบ เลียบลำแม่น้ำโขง
ถูกเขาโกงฝั่งซ้ายไทยถลำ
ครั้งที่สิบเอ็ด เสียฝั่งขวาช่างหน้าดำ
มันเจ็บจำฝังจำอยู่กลางใจ
ครั้งที่สิบสอง ใจรันทดแทบหมดท่า
เสียมณฑลบูรพาอีกจนได้
เขาพรากไปจากแหลมทองพี่น้องไทย
อีกสามหมื่นตารางไมล์โดยประมาณ
ครั้งที่สิบสาม ตังกันนูไทรบุรี
ดินแดนที่มองเห็นเป็นหลักฐาน
ไปถึงมะริดติดรัฐกาลันตัน
อีกห้าหมื่นโดยประมาณตารางไมล์
ครั้งที่สิบสี่ เสียเขาพระวิหาร
ปัจจุบันให้เขมรท่านเห็นไหม
จำไว้เถิดเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย
ใครที่ทำช้ำใจไทยต้องจำ
เหมือนลงเรือลำเดียวน้ำเชี่ยวจัด
มาช่วยกันพัดมาช่วยกันพายให้ถึงฝั่ง
อย่าหันหลังหันหน้าพะว้าพะวัง
คนที่นั่งกลาง อย่าเอาเท้าลาลงวารี
เป็นขวานทองเล่มสุดท้ายที่ไทยหวัง
ทะเลล้อมรอบข้าง หมดทางหนี
ครั้งที่สิบห้าต่อไปคงไม่มี
ใครกดขี่ข่มเหง ขอสู้ตาย…
http://www.asstudio.org/songs/album6/602.html
